امام «ع» در ادامه ي دستورالعمل خویش و به عنوان «ذکر خاص بعد از عام» به تبیین نوع دیگری از خدمت به برادران مؤمن می پردازد و چنین می فرماید:

«وَ مَن حَمَلَ اخاهُ المؤمن عَلی راحلَة حَمَلَه الله عَلی ناقَةٍ مِن نوق الجَّنةِ وَ باهی بِه الملائکَة المُقرَّبینَ یومَ القیامة»

هر کسی برادر مؤمن خود را بر مرکبی سوار کند، خداوند روز قیامت او را بر شتری از شتران بهشت سوار می کند و به قدری با عظمت و شکوه خواهد بود که فرشتگان مقرّب الهی به او فخر و مباهات می کنند.

از این رو، سعی شود هر کدام که وسیله ي نقلیه ای دارید، در مسیر خویش افراد را به مقصد برسانید، تا امر مبارک امام «ع» را اطاعت کرده باشید و در روز قیامت به چنین مقامی دست یابید. البته، عظمت این ثوابها و حقیقت این پاداشهای اخروی، برای ما فعلاً، قابل درک نیست و لذّت آنها را احساس نمی کنیم. ولی، برای تقرّب این معنی به ذهن، لذّت مجالست و حضور در خدمت امام امت را در نظر بگیرید که چه لذت معنوی و والائی دارد. چه رسد به اینکه امام به وجود کسی مباهات کند. این دیگر از بهترین لذّتها است.

حال، این را با مباهات ملائکه مقرّبین و خشنودی باری تعالی مقایسه کنید، تا پرتوی از عالم نور بر شما نمایان شود. این نعمتهای غیرقابل تصور، از سوار کردن مردم پیاده و رساندن آنها به مقصد، که تنها مصداقی از خدمت به خلق است، ناشی می شود.